20.08.2014 Salı/ 19:32

Bizim Günlüklerimiz vardı yıllar önce ortaokul zamanlarında, edebiyat dersinde zorunlu olarak tuttuğumuz. Gün geldi ceza yedik günlükleri günü gününe tutmuyoruz diye. Günler geldi geçti de vazgeçtik yıllar yılı süren Günlük sevdamızdan. Oysa ne güzel şeymiş satırlarda da olsa o yıllara dönebilmek. Kendim için tutardım bir zamanlar. Yıllar geçtiğinde bir gün, örneğin bugün açıp tekrar 20 Ağustos 1998 de ne yapmışım bakayım diye. Artık ne mümkün nerde olduğunu bile bilmiyorum.... Sonra 3 sene önce, Ablan doğduğunda tekrar başlamaya niyetlendim. Onun hergününü kaydedeyim diye ama o da olmadı bu hayat süreci içinde. Hayatımda ki herkese, kalbimdeki yerlerini  hissedebilsinler diye, başkalarının sahip olmadığı hediyeler vermeye çalıştım. Annenle, evlilik teklifimden fotoğraf çekimimize kadar herşeyin klibi var. Ablanın kakasını yaptığı her anı kayıtlı, hatta bir filmi bile var birinci yaş gününde. Senin de olacak İnşallah. Ama Sana ait bugünlük de senin özel hediyen olacak herhalde.

Sen bugün daha 18 hatfalık anne karnında bir ceninken başlayan ve kendin okuyacağın zamana kadar sürecek bir hediye. İnşallah bir gün seninle birlikte okumayı Nasip eder Allah’ ım bize. O günleride gösterir.

19:43 olmuş bile bu arada .  Nasıl başlanır ki şimdi? Uzun zaman olmuş yazmayalı.  Bir de korkuları eklenince insanın, yazmak daha da zor oluyomuş. Hele ki üstüne bir de yıllar sonrasına yazınca... hem zor hem de garip oluyormuş. O yüzden sapıtabilirim bazen. Bazen sen diye seslenebilirim. Bazen de kendime yazıyor gibi....

                     Hayat farkında olmadan akıp gidiyor elimizden. Şimdi bazen dönüp de baktığımda, ‘ Ben ne zaman büyüdüm de evlendim çocuklarım oldu’ diye düşünüyorum. Yaşlanmışım diyorum. Ama Bazen hala çocukluğumda yaptığım abuk subuk,  çocuksu hareketleri yaparken buluyorum kendimi..

.